Amplifikacja to metoda kojarzenia, oparta na porównawczym studium mitologii, religii i baśni. Jest częścią Jungowskiej metody wspierającej interpretację, a jej najczęstsze kliniczne zastosowania odnoszą się do snów. Drogą asocjacji Jung próbował ustalić osobisty kontekst snu; poprzez wzmocnienie połączył go z uniwersalnymi obrazami. Wzmocnienie polega na wykorzystaniu mitycznych, historycznych i kulturowych paraleli w celu wyjaśnienia i uzupełnienia metaforycznej treści symboliki marzeń sennych. Jung mówi o tym jako o „psychologicznej tkance”, w której osadzony jest obraz. Wiąże się z wykorzystaniem paraleli w celu wyjaśnienia, poszerzenia i klaryfikacji materiału, który może być niejasny i trudny do pogłębiania czy zrozumienia.
Jung po raz pierwszy przedstawił tę ideę w eseju, zawartym w zbiorze redagowanym przez Freuda w 1908 roku, kiedy stwierdził, że nie chce, aby proces interpretacji przebiegał całkowicie subiektywnie”. W 1935 r. mówił o potrzebie odnalezienia„tkanki, w której osadzone jest słowo lub obraz” (Jung, 1968, s. 84). Twierdzi tam, że amplifikacja jest zgodna z rodzajem naturalnej „logiki”. Do 1947 roku wartość amplifikacji dla Junga polegała na tym, że może ona umożliwić dotarcie do archetypowych struktur nieświadomego umysłu, które z definicji są niereprezentatywne same w sobie i muszą być odróżnione od ich pojawienia się w kulturze i które w związku z tym można ocenić jedynie za pomocą technik takich jak amplifikacja (Jung, 1947).
Stopniowo Jung zaczął postrzegać amplifikację bardziej jako technikę stosowaną w wielu różnych kontekstach, a mniej jako ogólną zasadę funkcjonowania umysłowego. Dlatego amplifikacja leży u podstaw ogromnego rozprzestrzeniania się materiału kulturowego i historycznego, który Jung przedstawia swoim czytelnikom. W miarę udoskonalania powiązanej techniki klinicznej aktywnej wyobraźni amplifikacja nabrała nowego znaczenia w jungowskim teoretyzowaniu klinicznym. Pogrążanie się w nieświadomości i utrwalanie, często za pomocą działań artystycznych, tego, co się tam spotykało, nie miało być jedynie estetycznym procesem. I tym samym rola ego w amplifikacji była istotna, nie mówiąc już o nim jako o bastionie przeciwko upsychotycznieniu.
Amplifikacja jest również sposobem wykazania słuszności koncepcji nieświadomości zbiorowej. Wczesne rozumienie zbiorowej nieświadomości przez Junga polegało na tym, że składała się ona z pierwotnych obrazów, które były w dużym stopniu spójne we wszystkich kulturach i epokach historycznych. Ponieważ amplifikacja obejmowała gromadzenie podobieństw z różnych źródeł, można ją uznać za spełniającą tę funkcję dowodową. Współcześni analitycy jungowscy są znacznie mniej przekonani, że istnieją uniwersalne i wieczne obrazy.
Amplifikowanie jest rodzajem „naturalnego myślenia”, przebiegającego drogą analogii, paraleli i fantazyjnego opracowania. W tym sensie można je również postrzegać jako głębokie psychologiczne podejście do nauki oparte na tym, co uważa się za naturalne funkcjonowanie umysłu, które nie jest liniowe i uporządkowane.
BIBLIOGRAFIA
Amplification. In A critical dictionary of Jungian analysis by Samuels, A., Shorter, B., & Plaut, F
https://www.encyclopedia.com/psychology/dictionaries-thesauruses-pictures-and-press-releases/amplification-analytical-psychology
